Latino, italiano, matematica
Latino, italiano, matematica in una prospettiva di evoluzione storica, linguistica e scientifica per dare impulso a una nuova impresa conoscitiva. Il seguente problema è tratto dal De Maximis et minimis di Vincenzo Viviani, un’opera importante del Seicento matematico, fonte notevole di bella e seducente matematica in latino.
«Dato angulo rectilineo, ad punctum in eius latere datum maximum circulum inscribere.
Sit datus angulus rectilineus ABC, et punctum in eius latere datum sit A, ad quod oporteat maximum circulum inscribere.
Bisariam secetur angulus recta BD et ex A ipsi AB perpendicularis erigatur AE, occurrens BD in E; et centro E, intervallo EA describatur circulus. Dico hunc esse maximum quaesitum.
Nam sumpta BC ipsi BA aequali, iunctisque AC, EC; cum latera AB, BE, aequalia sint lateribus CB, BE, et anguli ad B aequales, erit EA aequalis EC. Insuper sunt BA, AE, ipsis BC, CE aequalia, utrumque utrique, et basis BE communis, ergo angulus BAE angulo BCE aequalis, nempe rectus quare circulus ex EA per C transibit, contingetque latera BA, BC, sive erit angulo ABC inscriptus. Dico hunc esse maximum quaesitum.
Nam si centra circulorum ad A pertinentium, fuerint in portione perpendicularis AE, inter A, et E; ipsi, ut satis constat, erunt quidem angulo inscripti, cum circulo quoque inscripti sint; sed minores erunt circulo ADC cum sint minoris radii; illi vero quorum centra sunt in producta AE, ut in F, sunt quidem maiores, sed latus BC omnino secat; quoniam ducta FG parallela ad EC, quae productae AC occurrat in G, cum sit AF ad
Continua la lettura su: https://www.matmedia.it/latino-italiano-matematica/ Autore del post: Matmedia Fonte: http://www.matmedia.it